Το ζωγραφικό έργο του Λευτέρη Ρόρρου (1939-1967) έγινε γνωστό στο κοινό με τις δύο αναδρομικές εκθέσεις που οργάνωσαν στην Αθήνα η γκαλερί Άστορ το 1969 και στη Θεσσαλονίκη η Αίθουσα Τέχνης την ίδια χρονιά, όταν ο ίδιος δεν βρισκόταν πια στη ζωή. Τα τριανταπέντε χρόνια που πέρασαν από τότε, είναι αρκετά για την επιβεβλημένη επανεκτίμηση των αισθητικών (εικαστικών) του προσανατολισμών, σε σχέση και με τις καταθέσεις των άλλων ζωγράφων της γενιάς του. Όσα αριθμητικά περιορισμένα δείγματα της δουλειάς του απαρτίζουν συνολικά το σώμα της παραγωγής του δεν μας επιτρέπουν εντούτοις να μιλάμε παρά μόνο για εκλάμψεις ενός ταλέντου που, δυστυχώς, δεν πρόλαβε να ανθίσει, να ωριμάσει και να εξελιχτεί.
Το έργο του Ρόρρου διαμορφώνεται μέσα σ\' ένα διάστημα μικρότερο της δεκαετίας, από το 1958, όταν εγγράφεται στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών και εντάσσεται στο εργαστήρι του Γιάννη Μόραλη, ως το 1967. Σε μια περίοδο δηλαδή ιδιαίτερα κρίσιμη για την νεοελληνική τέχνη, όταν οι αφαιρετικές τάσεις της εικαστικής έκφρασης ταυτίζονται, σταδιακά, με την έννοια του μοντέρνου και κυριαρχούν. Η εξελικτική αυτή διαδικασία ελάχιστα τον απασχολεί κι ακόμα λιγότερο τον επηρεάζει: από τις δοκιμές-σπουδές της Σχολής, μέχρι τις πιο προσωπικές δημιουργίες της περιόδου της Κύμης, όπου πέρασε τον τελευταίο και πιο παραγωγικό χρόνο της ζωής του, παραμένοντας πιστός στην παραστατική ζωγραφική και ακολουθώντας μια ξεχωριστή, όσο και μοναχική πορεία, γεμάτη από ευαισθησία για τους ανθρώπους και για τα πράγματα.
Έχει μια αναμφισβήτητη γοητεία η μελέτη, στην ουσία η εκ νέου ανακάλυψη του ζωγράφου και του έργου του, μια γοητεία που κρύβεται στην αναζήτηση, σε ένα πρωτογενές έργο, όσων στοιχείων του προσδίδουν μια ξεχωριστή σημασία και μάλιστα τώρα, που το συγκινησιακό βάρος από την πρόωρη απώλεια του ζωγράφου είναι λιγότερο έντονο.
Η αναδρομική έκθεση που φιλοξενεί το Μουσείο Μπενάκη, φιλοδοξεί να αναδείξει όλες τις πλευρές του έργου ενός καλλιτέχνη το οποίο, παρά τη σύντομη διάρκεια του, δικαιούται να καταλάβει τη θέση που του αξίζει στη νεοελληνική τέχνη.
(Άγγελος Δεληβορριάς)